Soğuk karlı bir gün…

Yağmurlu bir hava, alelacele adımlarla evin yolunu tutmuşsunuz. Paçalarınız ıslak…

Bunlar insanı bir ısıtıcıya, sobaya yaklaştıran hallerdendir.



Açsa karnınız simit kokusu çeker sizi…

Kokoreç kokusu, çok uzaklardan burcu burcu tüter burnunuza.

Közde mısır kokusuna dayanılabilir mi böyle bir durumda…



Sorumlu biri iseniz iş çeker sizi.

Tutar hatta yakanızdan, paçanızdan götürür. Bir ucundan tutuverirsiniz iş ne ise. Bu pek de ehemmiyeti olan bir şey değildir aslında. Biri yakanıza yapışıp "Bu işi illaki sen yapacaksın" diye de diretmez.

Önemli olan işe yaramak, bir şeyler üretmektir.



Sorumsuz biri iseniz aylaklık çeker sizi.

"Gel" der. Şarkılar, türküler, halaylar eşliğinde çağırır sizi.

Koşa koşa gidersiniz. Çağrıldığınız yere. Dakikalar, saatler geçer. Ta ki bir başka yerden çağrılınca dönüp sırtınızı gidersiniz.



Midenizin açlığını doyurmak kadar "beyniniz" de acıkıyor ise kitaplar, dergiler, gazeteler çeker sizi.

Yanı başınızda biri kitap okuyorsa en azından kitabın adını merak edersiniz. Biraz daha vaktiniz varsa, bir kitapçı dükkanının önünde iseniz kitabın arka kapağını okursunuz.

Olmadı gazetenin arka sayfasındakilere göz atarsınız, gazete okuyan kişiye çaktırmadığınızı düşünerek.



Didaktik eserleri oldum bittim sevmemişimdir.

"Ben sana öğretebilirimdir" verdiği mesaj.

Öğretmezler oysa. İnsan ne öğrenirse anneden, babadan, dededen, haladan, teyzeden, amcadan öğrenir.

Konu komşudan.

Mesela sokak ortasında çocuğa ayar verirsiniz. İnsanları toplum içinde ezmeyi, rencide etmeyi öğrenir.

Arkadaş da iyidir bu hususta.

"Ben bir şey öğreneyim" düşüncesi olmadan yaşadığımız her şey, çok şey öğretir insana.



Bazıları da her şeyi bilir.

Onlar mı?

Onlar, öğrenebilecekleri hiçbir şey kalmamış olanlardır.

Ve hepiniz, onları çok kolay tanıyabilirsiniz.

Okulda "en iyi öğretmen"

Sokakta "en iyi vatandaş"

Evde "en iyi anne baba"

Her yerdeki en iyi kişidir o…

Aslında aramanıza da gerek kalmaz onu.

Sürekli "Ben buradayım" der zaten.

Sevgi, dostluk ve umutla.