Gelişi güzel insanları benimseyiniz.Çünkü o insanlar gelişiyle sadece yüreği ile hareket edenlerdir.Bir bakarsınız size güzellik sunar, ufak bir rüzgarda savurmayın onları. Anlam katmalı gelen kişi anlamlanan anlarınızda onları ötelemeyiniz. Bir bakarsınız ki hayatınızın merkezine yerleşivermiş.Bir bakmışsınız ki dostunuz, sırdaşınız ya da daha fazla oluvermiş.
Hayat sürprizleri ile gelir benliğinize ve de size o yüzden ki güzellikleri sizinle yaşamak isteyenleri uzaklaştırmayınız.Siz ne kadar uzaklaştırırsanız, bi o kadar kendinizden uzaklaşırsınız aslında ve bunu görmezsiniz bile. Hayat kısacık olmasına rağmen upuzun gibi gözüküyor insan da bu ikilemi bile bile ne de çok yanlışlar yapar,ne de çok bencil duygularına köle. Mesela bir dost edinirken Onun gerçek bir dostluk için değil, sadece zaman geçirmek için, ihtiyaç anlarında nasıl halledilebilir duygusu ile davranıyor insan.Halbuki gerçek bir dost zaten tüm güzelliği ile gelen değil midir?Hayatı resmetmek için önce ben merkezinden çıkmak gerekir.Ha bu arada ben merkezinden bencillikten çıkarken, sen merkezine sencilliğe girmek gerekmiyor. İşte o zaman insan tamamen güzellik,mutluluk vesaire duyguları yitirmiş olur aslında.Girilmesi gereken tek duygu bizcillik yani,sen ben sıfatını tamamlayan Biz olabilmeli insan.Ancak öyle bulur belki insan huzuru.Ama biz olabilmek için güzelliği getirenlere, kapıyı kapatmamalı. Fakat şartlar Öyle gerektirdi ise önce sevebilmeli bizliği.Acaba olur mu dememeli ?Biraz şans mı verseydim?,diye düşünmemeli mesela.Eğer git demişse insan güzellikle gelene,tekrar tekrar anmamalı.Şimdi soruyorum ne zaman bir anda gelenin sadece yüreğine bakıldı? Eline, koluna ,kaşına ,gözüne en önemlisi cebine bakılmadan ne zaman kabul edildi? Şimdilerde hangi dostluklar çıkarsız oldu?Öyle bir zamandayız ki bir saniye sonra öleceğini düşünmeden kalp kırmalar,gönül yormalar, birbirini aldatmalar, en çok da kendi kendini kandırmalar dizboyu. Bırakın güzelliklere azıcık bir gülümsemeyi bile kendimize çok görür olduk. Biraz şans vermek gerekiyor.Gelen tüm güzelliklere azıcık sis göründüğü anda kaçmadan o sisi dağıtarak şans vermek gerekiyor.Çalınan her kapı kötülük için değildir,veyahutta gelen kişi çıkar uğruna gelmemiştir. Bırakın kendileri istediklerini göstersinler. Arkaya bıraktıkları, arkada sakladıkları,kötülük vesaire duygu ve düşünceleri kendilerine saklasın görün,bilin ama bilmeyin.İşte o zaman belki içsel huzur çevremize verdiğimiz Özgüven, kendimize duyduğumuz güven en önemlisi de bize en büyük mutluluğu en güzel güzelliği en tatlı anları yaşatacaktır. Anlamlanarak yaşamaya devam edebiliriz belki o zaman.

~iP€K KA£KAN ~