ŞAİR BOZUNTUSU

• 10 Ekim 2008 Cuma 15:05:17

Narin ve birazda ürkek bir kelebek gibiydi yaşam gözünde. Sahte gülüşlere konan, kanatlarında kurşundan ağır yağmurlar taşıyan ama hep gönlünce her nimetten faydalanıyorum sanan.
O da bu kelebeğin şair rengiydi kendince.
Önceki gün, bir annenin sütünden damıtılmış ve bir babanın yüreğinde hayat bulan kanla yoğrulmuş; kısa bir şiirin kaburgasında nefes almaya başlamıştı. Belki de bu yüzdendi bu kadar kendini özel hissetmesi.
Ki öyleydi zaten, özeldi özenle seçilmişti isminin her harfi.
Şiir gibi sanıyordu her şeyi.

Düşe kalka büyüdü; kabataslak dizilmiş şafakları bozdu.
Rastgele cümlelerle yazılmış akşamlar okudu.
Ve günü avuçladı var gücüyle, ellerinde tozlu anıların toprak kokusu.
Kimin tükürdüğünü bilmediği yollarda yürüdü biraz da kendi tükürdü içine yandığımın dünyasına.
Bugün var, yarın yoktu.

Düşündü; nerde gördüğünü hatırlamadığı el dokuması bir kilimin üzerindeki kızın elinden içmişti sevda denilen acı badeyi ve ab-ı hayat bu sanmıştı
Ama o nakış keşke yüklenen sıradan bir imgeydi ve bir hayatın başkasına heba edilmesinden başka bir şey değildi.
Hem de boş yere.

Şimdi gurubun kızıl renginde, insan manzaralarının süzgecinden geçmiş ve ufalanmış çiçek yapraklarından istiyor umutlarını.
Oturmuş bekliyor güneşin gittiği yerden dönmesini.
Adım adım gelense karanlığın ve yıldızların huzursuz eden sesi.
Ah o fettan yıldızlar; durmadan göz kırpıyorlar, kanar mı bilmem yüreği. Kanatsa da ayın süzülen yüzü, o inatla yaralarını gece sabahla bağlıyor.
Ve dilinden dökülen hecelerle şiire dağ uğultusu yüklüyor.
Heceler esiyor içinden ve savruluyor kağıt kalem elinden.
Bozuluyor dizeler bozgun yiyor içindeki kör topal şair.
Gece bitiyor sabah oluyor.
Sormayın şimdi nerde?
Son şiirinden sonra gören duyan olmadı
Daha önce de zaten kimse sormamıştı.

Fergül
Mayıs/2008