Garip kimsesiz bir şelale idim. Kuş uçmaz kervan geçmez bu yalçın dağların arasında.

Gayet memnundum hayatımdan.
Akar dururdum gece gündüz gönlümce. Derin dar kel kör bir vadinin içinde mutlu mesuttum.

Dinlerdi sesimi kurtlar kuşlar.Kin nefret kalmazdı içinde beni gören bütün canlılar. Bu dağ başında kardeşçe yaşardı kutlar kuzular. Hiç bir canlı diğerinin hakkını elinden almazdı.Cennetten bir parçaydı bu yerler.

Derken bir gün sabahın köründe tadı tuzu kaçtı talihsiz suyumun. Bağrımda yaşayan sevimli talı mı tatlı evlatlarım can vermeye başladı.Ağladım sızladım günlerce. Duymadı hiç bir Allahın kulu sesimi. Can yoldaşlarım ayrılıyorlardı benden.

Küstüm kara kaderime. Ne talihsiz biriymişim ben dedim kendi kendime. Bu dağ başında nasıl buldu beni insanoğlu. Halbuki çok kaçmıştım ben insan denilen yaratıklardan.

Azıcık aşım kaygısız başım derdim. Kimsenin etlisine sütlüsüne karışmazdım. Kendimi atmıştım bu derin dar sert vadinin içine.
İnsanoğlundan kurtuldum sanıyordum ben. Meğer çok mu çok yanılmışım.Artık insan denilen dokuz aylık iki ayaklı yaratıklardan şeytan bile şikayetçi duruma düşmüş. Varın siz gerisini hesaplayın.

Benim gibi saf tertemiz kimsesiz şelale ne yapabilir.

Ne yapalım kader deyip kendi kendimi teselli edeceğim ben de diğer talihsiz canlılar gibi.İnsanoğlu hem kendi sonunu hem de bizlerin sonunu getirecek yakında.

Bir zayıf şelale olarak korkmuyorum artık insanoğlundan. Haykırıyorum bütün dünyaya. Ve diyorum ki:Yeryüzünün en zararlı yaratığı sizsiniz ey insanlar. Sizin yüzünüzden kopacak kıyamet.Bu cennet dünyanın neyine karışmadınız ki.Her şeyi bozdunuz. Bu dünyaya faydanız nedir bir söyler misiniz? Nedir derdiniz? Bu garibim dünyadan alıp vermediğiniz nedir. Rahat bırakamıyor musunuz yakasını dünyanın?

İrfan GÖRGÜN