Hepimiz şöyle bir elimizi vicdanımıza koysak insanlığımızı hatırlayacağız da...

Bütün zorda kalanların Rabbim yar ve yardımcısı olsun inşallah...

Ve bizleri iyi bir insan olma yolunda daim eylesin...

Yüreğinize sağlık hocam...
Saygılar...

güzel anlamlı toplumun derdini dile getiren güzel bir yazıydı
tebrik ederim.

Turgay hocam sende bilirsin biliyorum her kim bu dunya da zerre kadar şer, zerre kadar da hayr işlese hesabını vereceğini, zaten ayeti kerimeyle de sabittir bu.
Yazın bana bir sigara daha yaktırdı.Kutlarım emeğine duyarlı yüreğine sağlık.

Saygılar

çok güzeldi Üstadım,insan olan insan değerini bilir,Dualarımla,selamlarımla.

çok güzeldi Üstadım,insan olan insan değerini bilir,Dualarımla,selamlarımla.

Yüreğine sağlık hocam. Harikaydı ve gerçeklerdi...

yüreğine sağlık usta kalem kalemin daim ilhamın bol olsun.

Öncelikle duyarlı yüreğinizin soyluluğunu kutlarım saygıdeğer yazın dost.
Bir öğretmen ağabeyim şöyle bir söz etmişti, "Cebinde para olmadığını bilseler selamını almaz insanlar."
Eskiden çok mu iyiydik! Kuşkum var az da olsa! Kabil Habil'i öldürdüğünden bu yana başlamadı mı biz Adem-Havva oğullarının dramatik yaşamı...
Özde katılıyorum dediklerinize, hızla tüketiyoruz ve tükeniyoruz.

Emeğe ve sanata saygımla...

Değerlerimizi yavaş yavaş kaybettik ne yazık ki.

Güzel bir yazı okudum iç geçire geçire..

Kutlarım.

Eşyalarını satsın mesela her ay bir eşyasını bu dertten kurtulmuş olur mesela her ay birini satsa bir yıl geçinir
Yok yok dilensin çocukları varsa onlarida dinlendirsin bak o işte çok para var görüyoruz TV lerde ya fakirse fakirliğin bilsin et yemesin meyve yemsinler nolcak yani eşyaları var sonuçta ranzalardan basliya bilirler yemeğe mesela aslında sosyal hizmetler de yardım ederler ama hani sokağa bı dusseler eminim yardım ederler şimdi evi eşyalı uygun düşmez yardım etmeleri

Elinize candan yüreğinize sağlık . İyi ki varsınız üstad saygılar.

Malesef artık hiç kimse kendini sorgulamadan yaşıyor.Gördüklerinde yada yaşadıklarında ders çıkarmayanlarda ona keza.Komşuluk denilen o güzel değerlerimiz de tükenmek üzere.egoist bir topluma dönmüştük ne yazı ki.Daha da kötüsü vicdan denilen o güzel duyguyu da yitirip acımasız bir millet olduk.Bu anlamda insanlığa seslenen bu güzel yazınızı canı gönülden kutluyor insanca ve insanı değerlerimize önem vermemiz gerektiğini unutanlara hatırlattığınız için çok teşekkür ediyorum.
Saygılarımla...

benim de kafamı kurcalayan işte tam da bu konu yine kaleme aldığın.
sözde değil de özde iyi bir insan olmak adına tüm çabam.
bazı insanlar dedikodu ve gıybete öylesine eğilim gösteriyor ki: yakın çevremde tecrübe ile sabit.
söyleyecek çok şeyim var değerli dostum ama yazının üstüne ne diyeceğimi bilemedim.
sence neden yazıyorum aralıksız?
anlatmak istediklerimi paylaşacağım fazla insan olmadığı için çevremde sizlerle paylaşıyorum.
dün bir kitabı karıştırırken çok güzel noktalara parmak bastığını gördüm kitabın yazarının.
kul hakkı ve komşu hakkı diye sıklıkla vurgulamış.
Peygamber efendimizin zamanında bir yolculuk yaptım ve günümüzle mukayese ettim.
bence sevecek nedenlerimiz nefretten daha çok.
zaten sevgi dini iken mensup olduğumuz İslamiyet aklım da almıyor bunca kötülüğün ve bunca kötü insanın nasıl oluyor da görünmezden geldiğini.

içimdeki yara çok taze ne de olsa sonuçta benim annem kaç kez ölümden dönen ve ambulansta ilk müdahale yapılırken.

nasıl bu kadar nefret dolu olduklarını asla anlayamadım. kim mi?

ben çığlık çığlığa ambulanstaki sağlık ekibine yalvarıp annemi kurtarın derken, kendini bilmez bir kaç komşu kahkahalar atarak seyretti tüm olup biteni akabinde gece boyunca müziği sonuna kadar açıp kendine ziyafet çekti.

ne bir husumet ne bir tartışma yaşandı aramızda demek ki acılarımızı meze yapmak istemiş Allahsız.

yirmi gün evvel alt komşumuzu toprağa verdik ve aynı şey yine yaşandı. gece yarılarına kadar vur patlasın çal oynasın.

artık adımdan emin değilim ve sürekli kendimi suçluyorum daha iyi bir insan olmak adına.

ne selamı kardeşim...değil selam vermek insanlar ne selamını alıyor bir diğerinin ne de hal hatır soruyor.

evet, insanlar garipsiyor neden sık sık yazıp çiziyorum diye. anlatacak çok şeyim var be dostum ve doğru insanlarla pay etmek istiyorum duygularımı.

dün bir haberde rastladım. on yaşındaki bir kız çocuğuna cinsel istismarda bulunan iki çocuklu bir adam ve de apartman görevlisi ve ne yazık ki topluma salınmış bile.

hep koruyucu bir ailem oldu benim ve kaç yaşıma geldim aynı tutum devam etmekte.

çocuklar en büyük sıkıntım hele ki eğitimci kimliğimle olan bitenlere bakıyorum da.

çocuklarımızı emanet ettiğimiz öğretmenler ya da serviste unutulup hayatını kaybeden çocuklar.

nereye gidiyoruz diye sormuyorum ve bireysel anlamda iyi bir şeyler yapmaya çalışıyorum ve tüm yalnızlığımla tüm gayretimle nabzını tutuyorum hem hayatın hem de yazmak adına.

affola.çok konuştum ama yazın beni aldı götürdü dostum.

hala iyiler de var az da olsa. onlardan biri olmak adına tüm dileğim. az da olsa umudum var.

selam ve dua ile.

bir kelebeğin ömrü kadar yaşama
çiçeğin de suçu yok ama..

sevgi ve saygı ile...

Çocukluğumuzun güzelliklerini ne güzel yazmışsınız. Fikrinize katılıyor, bu hızlı dönen Dünya'da çok mu gerilerde kaldık diye düşünmeden edemiyorum.

Kaleminize sağlık efendim.

Sağlıkla kalın.

Sizin gibi insanların toplumumuzda çoğalması dileği ile kutluyorum, kalemi, kalemin yüreğini, selam ve saygılarımla.