Elindeki tuzluğu masaya koydu. Artık tabakta hala cızırdamakta olan palamutunu yiyebilirdi. Bu hayatında yediği ilk palamuttu üstelik yiyeceği son palamutunda bu olduğunu bilmekteydi. Kendisine son isteğini sormuşlardı . Hiçbir şey istemiyorum demeye yeltenirken düşündü . Babasını düşündü.

Babasının maden kazasında ölmesinden bir gün önceydi. Yine her zamanki gibi eve yoğun bir kömür kokusuyla gelmişti. Ama bu ne onun ne de kız kardeşinin babasına sarılmasına engel olmamıştı. Babasıyla son kez beraber yemeğe oturuyor oluşundan habersizce o gün pazarda gördüğü balıktan bahsetti. Daha önce gördüğü balıkların aksine pulsuz bir balıktı bu. Üst tarafı şeritli sırtı maviyi andıran bir rekteydi. Babası bahsettiği balığın palamut olduğunu söylemişti yarın işten gelirken alıcaktı. Ama olmadı babası hiçbir zaman palamutu getiremedi. İşten çıkış saatine sadece 20 dakika vardı 20 dakika. Maden feci şekilde göçtü. Enkaz altında kalan onlarca madenciden biride onun babasıydı.

Palamutu yiyip bitirdi. Geriye bir tek kılçığını bıraktı. Artık son istediği de yerine getirilmişti. Ölüm bütün gerçekliğiyle onu bekliyordu. Babasını kaybetmesine uzun süre inanamamıştı. Hala da şüpheleri vardı. babası yaşıyor olmalıydı Zira ona babasının içinde olduğu söylenen bir tabuttan başka hiçbir şey gösterilmemişti. Ama küçük çocuklara ceset gösterilir miydi belkide sahiden babası ölmüştü Ama artık bunun önemi yoktu babası belki hayattaydı belki de değildi ancak biraz sonra o hayatta olmaycaktı.