Uzaktan Kumanda

• 1 Aralık 2016 Perşembe 10:25:19

Bir sonbahar günü Sakarya Caddesi’nde, ellerim ceplerimde, ıslık çalarak öyle sakin bir şekilde yürüyüp, yerdeki bastığım yaprakların hışırtısını dinlerken, karşıma nereden çıktı ise, aniden eski çocukluk arkadaşım Hikmet çıkmaz mı...

-Vay ne haber baba okulu bitirdik, bir kayboldun pir kayboldun kerata, neler yapıyorsun bakalım?

-Ne olsun İsmail’ciğim yuvarlanıp gidiyoruz işte. Okulu bitirdim sonra üniversite sınavlarını kazanamadık, biz biliyorsun sınıftan üç beş arkadaş ile daha sonra vatana borcumuz varmış onu ödemeye gittik, o zaman paralı maralı hak getire, zaten hak getirmese de bizde fitik nanay anlarsın ya, ödedik vatan borcunu alnımızın akıyla. Gelince ben baktım şehirde iş miş yok döndüm bizim kasabaya. Baktık orada üç beş sene eğlendik, emme boşa eğlenmişiz tekrar geldik şehre. Buralarda eşin dostun yardımı biraz da Allah’ın inayeti ile bir işe girdim en ssk’lısından karım var, iki de çocuğum var ellerinden öper geçinip gidiyoruz işte...

Suratına bir baktım yine o gençlikteki dalyan gibi Hikmet azıcık saçları açılsa da, ara ara siyaha beyaz karışsa da saçlarında, yanakları hafif çukur çukur olsa da, enerjisinden esprisinden neşesinden fazla bir şey kaybetmemiş gibi görünüyor. Döndüm Hikmet’e...

-Sen bildiğim kadar Fenerli idin oğlum, bakıyorum şimdiden takım değiştirmeye Beşiktaşlılığa doğru sağlam adımlar ile ilerliyorsun, saçlarının siyah beyazından kelli...

Biraz alınır gibi olsa da belli etmedi.

-Sende de var İsmail azıcık beyaz sende de var.

-Var oğlum var biz inkar etmiyoruz ki, yaşlandık baba yaşlandık boyumuz kadar çocuklarımız var. Nerede oturuyorsun evin barkın, karın çocukların mutlu musun bari?

-Sorma birader o kadar mutluyum o kadar mutluyum ki, hatta mutlular arası olimpiyat olsa kesin derece yapar krom madalya bile alırım, hayli iddialıyım bu konuda. Evim de bir konfor var bir konfor hayret edersin. Dersin ki bundaki konfor İngiltere Kraliçesi’nin Buckingham Sarayı’nda bile yok, İsveç Kralı Güstav’ın başkanlık sarayında da aranıp bulunmaz ve dahi Amerikan Başkanı’nın siyah giyen siyah renkli adamın ak sarayı mı, beyaz sarayı mı orada da yok. Hatta ve hatta sekiz yüz altmış dört rakımlı tepede oturan vatandaş da bu kadar konfor içinde değil...

Anlattıklarından bayağı heyecanlanmıştım. İşçi olup da bu kadar konfor olsun bir adamın evinde. Kendi kendime dedim bu ya benle kafa yapıyor ya da benim bilmediğim başka bir mutluluk formülü var bu adamın. Biraz kurcalayayım bakalım...

-Nasıl oluyor oğlum bu iş anlat bakalım hele...

Bu döndü bana başladı anlatmaya...

-Bir kere bizim evde her şey uzaktan kumandalı İsmailcim, aklına gelebilecek her şey. Benim mutluluğum da buradan kaynaklanıyor işte dostum...

O anlattıkça iyice meraklanmaya başlamıştım her ne kadar belli etmesem de. Devam etti...

-Evimiz nohut oda bakla sofa, senin anlayacağın iki artı bir. Başka bir deyiş ile beş eksi üç, artı bir de diyebilirsin. Akşam eve gelince sofraya oturuyorum önce. Hanımmm tabağa yemek koy. Hemen koyar. Kız terliğimi getir, hemen getirir. Ayağıma giydir, hemen giydirir. Sofradan kalkarım ellerimi yıkamaya, kız musluğu aç, ellerimi ben yıkarım ama kız musluğu kapat. Hanım havluyu ver, verir illa ki. Sonra televizyonun karşısına geçerim. Benim televizyon siyah beyaz milattan önceden kalma nerede ise, kıza seslenirim kız Kanal D ye bas, basar, oğlana seslenirim bu sefer haberler var TRT ye bas o da basar, aman derim bana kumandayı vermeyim yorgunum zaten, vermezler sağ olsunlar. Hanım çay koyar, getirir önüme, kız çağırırım, kız çayımı karıştır bakalım, kaşığı içinden çıkar. Sonra gazeteyi getirirler önüme, ama sayfalarını ben çevirmem okudum mu bir kaş göz işareti kıza, kız da cin gibi kendi kızım diye demiyorum, anlar hemencecik sayfayı çevirir. Bir kaş göz daha yaparım hemen spor sayfası yine çevirir. Arada kahvem gelir, kız annesinden öğrendi bu küçük yaşta. Tam okurken gözlerim gazetede oğlan ağzıma götürür kahveyi, ama harbiden hüüüp diye höpürdetmesini ben yaparım, hem de güzel höpürdetirim, ona hiç üşenmem...

Ben de saf saf dinliyorum anlattıklarını. O yine devam ediyor...

-Geçen gün komşu Hidayet Bey ile hanımı geldi. Sohbet muhabbet faslından sonra, tutturdu Hidayet Bey tavla oynayalım diye. Severim tavlayı sevmeye de. Zarları al salla tavlanın içine at. Pulları oyna uzun iş. Çağırdım benim kızı, Hidayet Bey’e de söyledim kızım oynayacak benim yerime ben sadece zarları atarım dedim. Şaşırdı baştan biraz. Araya lafı sokuşturdum çakmasın diye. Öğrensin istiyorum öğrensin, yoksa başka bir maksat yok dedim. Ha tamam dedi...

Anlattıklarına bayağı şaşırmıştım Hikmet’in

-Pes vallahi pes dedim Hikmet demek her şeyde uzaktan kumanda dediğin buymuş. Sen şuna ’’Tembellikten eşeğe dayı çağırıyorum’’desene