Bazen insan öyle bir yere gelir ki ne ileri gidebilir, ne geri dönebilir. Sadece durur... Olduğu yerde, acısına gömülür. İçimde tarifsiz bir boşluk var. Öyle bir boşluk ki, ne bir sözle dolar, ne bir sarılmayla hafifler. Sadece orada durur. Her nefeste biraz daha büyür.

İçim kan ağlıyor. Bunu kimse göremiyor. Gülüyor gibi duruyorum dışarıdan ama içimde kıyametler kopuyor. Herkes “zamanla geçer” diyor ya... Bilseler ki bazı acılar zamanla geçmez, sadece daha sessiz bir köşeye çekilir. Ama hep oradadır.

Ne yaparsam yapayım, o ağırlık gitmiyor içimden. Yazmaya çalışıyorum, kelimelere dökmeye. Ama kalem bile isyan ediyor bazen. Çünkü bazı duygular yazıya bile sığmıyor. Yazsam da ben yazmıyorum gibi. Sanki ruhum başka yerde. Kalbim, ağlayan bir çocuğun sesi gibi, sürekli içimde yankılanıyor.

Canım çok yanıyor. Bunu anlatmak bile acı veriyor. Geceler uzun, sabahlar anlamsız. Her şey akıyor, hayat devam ediyor ama ben aynı yerdeyim. Sanki herkes yürürken ben çökmüşüm yere. Kimse fark etmiyor. Belki de bakıyorlar ama gerçekten görmüyorlar.

İşte bu yüzden sessizim. Çünkü ne söylesem, yetmiyor. Ne anlatsam, anlamıyorlar. O yüzden sustum. Ama bilinsin isterdim... Bu suskunluk bir kabulleniş değil. Bu suskunluk, içimde fırtınalarla mücadele eden bir insanın haykırışi

Sevdiklerini mezara gomuyorsun bitiyor sanıyorsun ama bir yanın onunla kara toprakta onu unutmak mı asla o benim kalbim de yaşıyor olacak
Meltem Mesture Güven