’ben seni sonradan sevdim’

bir kaç kelimenin bir araya gelip çarptığı her şeyi tuzla buz edebilmesi akla zarar bir düşünce gibi geliyor insana
ama edebilir..

darmadağınık bir hayat kırık dökük düşünceler ve heba olmuş bir aşk bırakır geriye
çünkü vazgeçmişsindir..

sabahın beşinde uykunun en tatlı yerinde bir mesajın iletildi sinyaliyle uyanmaktan, üç beş dakikada olsa sesini duyabilmek için tarifsiz bir bekleyişin içinde kaybolmaktan, takvimlere işaret koymaktan, o lanet pazartesileri yok sayıp haftanın diğer günlerinden medet ummaktan vazgeçmişsindir..
içinde sarpasaran kırgınlıkları sulayan o şarkıları dinlemekten korkmazsın artık..

’sen benim hiçbirşeyimsin’ der Ahmet Kaya
sen hiçbirşeyliğinden utanmaktan vazgeçmişsindir..

sonra şubatın beşinde aynı otobüs terminelinde soğuktan morarana kadar ellerin beklemekten, nisanın yirmibirinde pastadaki tek mumu onun yerine üflemekten, haziranın ikisinde içine çöken sancıyı yaş’s’günün ilan etmekten vazgeçmişsindir..

çiçekli elbiselerini giymekten, saçını koyu kestaneye boyatıp pembe oje sürmekten sonra aynaya bakıp gözlerine onun gözleri gibi gülümsemekten vazgeçmişsindir..

vazgeçmişsindir onun sevdiklerini sevmekten ve onun seni sevmesini beklemekten..
her ihanetinde kendine küsmekten ve ’ne desen inanırım’ demekten vazgeçmişsindir..
en önemlisi
onu onun yerine sevmekten vazgeçmişsindir..

sana yazılmamış şiirlerin resmini çizmekten
sonra sabaha karşılarında ağustosun her cümleye ayrı bir keder sığdırdığın şiirler yazmaktan, düşe kalka sabaha koşmaktan vazgeçmişsindir...

buz kesiği ellerini göğsüne saklayıp ağlamaktan ve üflemekten uçuklayan yüreğini, aklını kundaklayıp fikrini bin parçaya bölmekten ve yokluğunun açtığı uçurumlara düşmekten vazgeçmişsindir..



artık hiç bir şey eskisi kadar acıtmaz olur canını ve hiç kimse o kesiklerden sızan kederi göremez..


’ben seni sonradan sevdim’ ağır tahribatlı bir acı olarak kalır geçmişinde..