Tuhaf rüyanın ortasında tıkırtıya uyandım. Gözümü açtığımda ağır bir kül kokusu, eşlik eden toprak kokuları sarmıştı günlerdir ışık görmeyen odamı. Dökülmüş kahvem, kırılmış kalemim, yana yana sönmüş sigarama değen gözümü tıkırtıya çevirdim. Camı delercesine ıslatıyordu yağmur. Sinirliydi gökyüzü. Bi o kadar da hüzünlü.. Öylesine sabırsızdı ki yağmur, kavuşmak için hasret kaldığı toprağa. İzlemeye daldım bu güzel görüntüyü. Yağmur cilveyle toprağa süzülüyor, toprak yumusuyordu.Topraktan bir kayayı narin su nasıl bu kadar yumusatabılırdı ? Bi buluşma nasıl bu kadar muhteşem kokabilir ki?
Onlara benzetirim bizi, aşkını tattığımdan beri. Sen yağmuruna aşık toprak parçası, ben sana ulaşmak için çırpınan yağmur damlası. Sana gelirken gökyüzü sitem eder yağmura. Yağmur aldırış etmez. Gülmez yüzün uzakta kalırsam sana. Süzülürsem yüreğine yumuşarsın toprak gibi. Kokumuz birleştikçe sevgi kokar gökyüzü. Gidersen benden aşk dökülür, saçılır etrafa. Toplayamazlar.. Yana yana sönen sigaram gibi yanar yanar sönerim sonunda. Tükenirim. Kırılan kalemim değil kalbim olur. Pencereden izlediğim gibi toprakla yağmuru, izlemek düşer artık zihnimi. Eskiyi, bilmezleri, çıkmazları. Sevgiyi. Yüzünü izlemek kalır geriye. Ela gözlerini, kumral tenini izlemek kalır. Gülmeyen yüzünü.. İzlemek kalır. Bana sen kalmazsın, izlerin kalır...