Sencil Bir Yazı

• 17 Temmuz 2014 Perşembe 00:17:41

Yolculuk planları yapıyorum şu sıra. Bildiğim, uzun bir süredir hiç gitmediğim cografyalara doğru, ama en çok da kendime yönelik.

Çantaların fermuarlarını kapatıp yükseltilere tırmanmayı kuruyorum. Kapıda gölgesi belirene dek, en yoğun duygu selim yolculuğa dairdi. Fakat sürpriz diye gülümseyen o yüz, hayli dönüştürdü kurgularımı.

Annemdi gölgenin arkasında duran. İstanbul’daymış bir kaç gündür. Habersiz gelir, pek uzun boylu kalmaz gider. Giderken koynumda kokusunu bırakır. Kerelerce anlattırmışımdır doğum hikâyemi. Bıkmaz, yeniden anlatır. O şubat soğuğuna inat nasıl dünyaya ben geldim deyişimi, kundak seramonimizi, kör olduğumu ilk farkedişini ve dahasını.

Pencerenin yağmur ile imzalanmış buğusuna dokunurken yine anlattırıyordum aslında bildiğim, fakat her duyuşumla yeniden benleşdiğim ortak öykülerimizi. Ne diye azıcık da olsa ona benzemediğime hayıflanıyordum ki, kendini ezme bu kadar diyen bir başka ses çalındı kulağıma. Aynı sofrada ve aynı yörüngeye koyduğum ılık rüzgârın sesiydi bu. Gecenin heceleri ve bütün takıları ışıl ışıldılar. Karşı kanepede annem gözlerini tavanda unutmuş, ben iki boğaz aşıp özleyişler biriktiriyordum. Tablodaki görüntü ne kadar da mutlandırıcıydı böyle?

Ve izin vermeyeceğimi fısıldıyordum acının can yakmasına artık. Kovup o habis uru dünyamızdan, kabukdaki inciyi kucaklayacağımızı müjdeliyordum kendime kıvançla. İyi ki sen diyordum bir de, iyi ki annemsin benim. Ne güzeldi hayalini bile kurması? Geçit yok hayallerin kırılmasına kesinlikle. Beklediğim an işte tam da buydu, ben bunu farkediyordum. Hoş geldin anne, hoş geldin sen, bize hoş geldik...