Yoruldum akıntıya karşı yüzmekten, artık kendimi akıntıya bırakmak istiyorum bazen. Düşünüyorum; bu hayat denen ırmak ben ne yaparsam yapayım beni suyunun gittiği yere götürecek, ne diye çabalıyorumki. Sonra bir UMUT canlanıyor içimde; ya bu ırmak dalgalı hırçın bir denize değilde, dingin bir göle gidiyorsa?.. Bırak diyorum kendime, bırak gittiği yer burdan daha iyi olacak.

Sonra aklıma geliyor; bunca zamandır yaptığım mücadele, kıyıya varmak için harcadığım emek ve kızıyorum kendime, boşamıydı o kadar çaba eziyet, boşamıydı su üstünde kalma çabaları. Ha gayret diyorum, ha gayret Deniz; çıkamasan da bir kıyıya, sürüklese de sular seni istediği yere, hiç olmazsa denedim dersin kendine.

Sizlerde öyle yapın. Çünkü bize adanmış bir ömür var, emeğimiz var, her anı alın terimizle geçen emeğimiz. Saniye dahi gözünü kırpmadan bize bakan, canını bile vermeye hazır ailelerimiz var. Biliyorum, gelgitler var ruhunuzda, hamlelerinizde. Ama biz en derin yarayı da acıyı da yaşadık. Payımıza düşen; karşılığı olmayan bir umudun sancılarını çekmek değilki. Yarınlara, doyamadıklarımıza, umutlarımıza gebe bir sancı.

Ne olursa olsun imkansız diye bişey yok biliyorum. Bizler imkansız değiliz. Hayatın ne demek olduğunu insana en iyi anlatan bir süreçten geçiyoruz hepimiz ve bunu çok zamansız yaşıyoruz ama olsun anlamlı yaşıyoruz. Başımızı öne eğme zamanı değil. Gönlümüzdeki UMUT yolu daha çoook uzun.

Ben öğrendimki; uyanmak en kıymetli mucize. Kulağına eğilip ’’hadi sil baştan’’ diye fısıldaması hayatın. Ve ben yine uyandım, artık daha güçlüyüm, elimde hiçbir dayanağım yok ama HAYATTAYIM..