Toprağı elinle kazıyıp,altını üstüne getirirken yırtılan, kesilen,erpüyen derine rağmen tohumu yerleştirirken toprağın rahmine ,ne acıyı hissdersin ne de zahmetini.Mayası tuttu mu başlarsın sevgini akıtmaya toprağa.Toprak şımarmaz ve cömerttir sevgisini verene.Şımarık bir kız çocuğudur.Sevilmeyi,okşanmayı,kazınmayı,sulanmayı sever.Sever, toprağı özü bileni, sever kendisine rahmetini esirgemeyeni.

Bu bahar cemrelerle birlikte susuzluktan kuruyan tepeden tırnağa tütün kokan gönül tarlama bir gül fidanı dikmek istedim. Gezdim kentimi baştan aşağı bulamadım bir gül fidanı.Komşuma,arkadaşıma,dostuma,sırdaşıma ısmarladım .Ismarlama fidan mı olur dediler?Boynumu büktüm.Sükut eyledim.Bülbülü çalılıklarda gördüm.Gülü sordum.Gülümü kaybettim hükümsüzdür,dedi.Bülbüle, onun perişan haline aşık oldum.Gülüvermek için bu hayatta, bir kere gülü bulmalıydım.Oysa kayıp gülü hırçın Karadeniz kaçırmış, saklamış.İyi de etmiş.Ondan çalması kolay oldu.

Derken zaman geçti,kayıp bir gülü,kayıp bir zamanımda kendimi kaybettiğim bir anda, buluverdim.İlk andan itibaren rengini değiştirdi dünyamın ,dünyam kokusuyla meşk eder oldu.

Zor oldu,kor oldu,düştü avucuma.Renk aldı,yel aldı götürdü ötelere.Ötelerde olan ben, onunla var oldum.O güle har oldum,kapısına kul oldum..O güle müştak oldum,alev oldum aktım yamacında, gülşende uyuşuk ırmak oldum,avare gezdim, yaprağına toz oldum.

Onu toprağıma ektiğimden beri aklı evvel oldum. Gecelere yaran, gündüzlere hasım oldum.Başı dumanlı dağlar gibi ağır yüklere hamal oldum.En kötüsü de şüphelerini geçip sevgisine sahip oldum.

Yapraklarına çiğ düştü,benimkine ıstırap.Çiğe düşman oldum.Uykumu kaybettim gözkapaklarıma düşman oldum.Hayalini yitirdim, aynadaki yüzüme düşman oldum.

Taşıyamayacağım duygulara ram oldum.Bir güle bakamadım avanak bağban oldum.Kuru bir dala döndü gülüm, o güle kurban oldum.Daha goncayken kırdım, aleme rüsva oldum.

Ustanın dediği gibi:’İzimiz kaybolsa bile gülüm seni unutamam.’