Oysa bu gidişe ne çok kelimeler susmuşum içimde. İçim kan bayramı.. İçim acıdan düşmek bilmeyen bir intihar delisi... Kaç gecedir, yazdığım şiirlerde öldürüyorum kendimi..

İnsan hep kendine mi terk edilirdi? Bu ayrılık neyin kısaltması şimdi? Öncesine benzemeyecek sonralar bıraktın avuçlarıma.. Sonrada beni, bir cami avlusunun en kuytu köşesine terk ettin... Kim acısı olan bir aşkı yeniden sevebilirdi ki... Hiç düşünmedin.. Sadece gitmeyi seçtin.. Çünkü insan, kalmak istemediği yerin yabancısıdır her zaman... Ve yerim sana asla, ilki kadar tanıdık gelmedi...

Beni unuttuğun yerde bırak.. Böylesi daha acıklı... Kendime döndüm sonunda, kendimi buldum... Hani biri çıkıp demiş ya "şairler yazmak için aşık olurlar" diye.. Yanı, iyi oldu beni terk ettiğin.. İyi oldu ardına bakmadan bir korkak gibi kaçışın... Yüzsüzlüğüne sürecek yüzüm kalmadı artık... Beni bir tek sen anlama artık....