Geleceğin dilini gören şair...!

Bir garip Orhan Veli... Yazdıklarıyla tamamen duru ve üst gruplara hitap etmeyen , kalıplara sığmayan , şiirde süsten kaçınan şair.

Yazdıkları o kadar yalındır ki bir hikayeyi yaşıyor gibi okunur şiirleri. Sürrealist akımının öncülerinden olan şair şiirlerini düz yazı şekline dönüştürülebilir kılmış , retoriğe karşı durmuştur.

Duygularını yazmak dediğimiz şey aslında budur. Düz yazıya dönüştürülebilecek bir Hikâye tadındadır bir Orhan Veli tadındadır şiir. İçinden geçirdiklerini kağıda dökerek , rahat kelimeler , kuralsız kelimeler kurarak şiirde serbestliği getirmiştir bir nevi.

Garip şiir dili ;

Cemal Süreya şöyle ifade etmiştir Garip şiir dilini ;

“Somut, dobra, düşünmeye elverişli, çağrışım ağı onarılmış ve yaşama sevinciyle etekleri zil çalan bir dil.”

Orhan Veli bu şiir dilinde ustalaşmış bir şairdi. Çünkü rahat , hayatı seven , her anına dokunan bir şairdi. Eski şiirlerle dalga geçer onlara bile şiirler yazardı.

"Kapalı Çarşı” ve “Dalgacı Mahmut” bunlara örnektir. Orhan Veli, Türk şiiri adına eski şiire açtığı savaşı kazanmıştır. Ama kendi şiirine yenilmiştir.

Erken gelen ölümüyle şiirini hangi yönde geliştireceği konusuna soru işareti koyar. ancak severek , bilerek , gerçekten yaşayarak gider Hayattan...

Halkı gibi konuşan şair Halk’ ı gibi yazmıştı sadece...


14 Kasım
Bir Garip Orhan Veli Geldi Ve Gitti...



* Şairin ölümünden sonra, diş fırçasına sarılı bir kağıtta bulunmuştur. fakat bazı bölümleri okunamamıştır. Yazdığı Son şiir ....

aşk resmigeçidi

birincisi o incecik, o dal gibi kız.
şimdi galiba bir tüccar karısı.
ne kadar şişmanlamıştır kimbilir.
ama yine de görmeyi çok isterim,
kolay mı? ilk gözağrısı.

.....................................çıkar
........................dururduk mahallede
.....................................halde
....adlarımız yan yana yazılırdı duvarlara
.........................yangın yerlerinde.

üçüncüsü münevver abla, benden büyük
yazıp yazıp bahçesine attığım mektupları
gülmekten katılırdı, okudukça.
bense bugünmüş gibi utanırım
o mektupları hatırladıkça.

dördüncüsü azgın bir kadın,
açık saçık şeyler anlatırdı bana.
bir gün de önümde soyunuverdi
yıllar geçti aradan, unutamadım,
kaç defa rüyama girdi.

beşinciyi geçip altıncıya geldim
onun adı da nurünnisa.
ah güzelim
ah esmerim
ah
canımın içi nurünnisa.

yedincisi aliye, kibar bir kadın
ama ben pek varamadım tadına
bütün kibar kadınlar gibi,
küpe fiyatına, kürk fiyatına.

sekizinci de o bokun soyu:
sen elin karısında namus ara,
kendinde arandı mı, küplere bin.
üstelik kendinde de
yalanın düzenin bini bir para.

ayten’di dokuzuncunun adı,
barlarda göbek atar
iş başında şunun bunun esiri,
ama bardan çıktı mı,
kiminle isterse onunla yatar.

onuncusu akıllı çıktı
bıraktı gitti beni1
ama haksız da değildi hani,
sevişmek zenginlerin harcıymış
işsizlerin harcıymış.
iki gönül bir olunca
samanlık seyranmış ama,
iki çıplak da olsa olsa;
bir hamama yakışırmış.

işine bağlı bir kadındı on birinci
hoş, olmasın da ne yapsın?
bir zalimin yanında gündelikçi;
adı luksandra.
geceleri odama gelir,
sabahlara kadar kalır
konyak içer, sarhoş olur,
sabahı da, işbaşı yapardı şafakla..

gelelim sonuncuya.
ona bağlandığım kadar
hiçbirine bağlanmadım.
sade kadın değil, insan.
ne kibarlık budalası,
ne malda, mülkte gözü var.
eşit olsak, der,
hür olsak, der.
insanları sevmesini de bilir,
yaşamayı sevdiği kadar.


SON