Mecnun Leyla’ya vurgun…
Mecnun Leyla’ya aşık…
Mecnun Leyla için deli…
Mecnun ismini verenin idrakinde…
Mecnun,o Mecnun ki çaresiz…

Düşünüp duruyor sürekli…
Acaba ne yapsın da sevdiğinin yanında kalsın? Ne yapsın da sevdiğinin kölesi olsun Mecnun?

Derken bir fikir geliyor aklına…
Eğer aşkının kölesi olduysa, neden Leyla’nın sarayında sıradan bir köle olmasın ki? Hem Leyla’yı görmeden geçen günlerin ne anlamı var? Leyla’yı görmeden geçen günlere kızıyor, ayıplıyor kendini ve de kalbini…

Hemen Leyla’nın sarayına koşuyor…
Köle olmaya koşuyor ,sevdiğinin kölesi olmanın ne kadar değerli olduğunun idrakinde…Koşuyor Mecnun, özgürlüğe koşuyor…Köleliği bile özgürlüğe dönüştüren aşkıyla koşuyor…
Derken varıyor saraya, başlıyor köleliğe…

Mutlu Mecnun. Nasıl mutlu olmasın ki? Sevdiğinin kapısında köle olmuş, daha ne ister ki insan? Çalışıyor Mecnun. Herkesden daha çok çalışıyor, Leyla’sının sarayını Leyla’sına lâyık hale getirmek için…

Mecnun çalıştıkça vakit ilerliyor ve yemek vakti geliyor…
Leyla kendi elleriyle çalışanlarının taslarını dolduruyor; bol bol, kepçe kepçe…Sıra Mecnun’a geliyor, bekliyor Leyla, susuyor ve neden sonra Mecnun’un tasına boş kaşıkla vuruyor…Madeni tasdan bir “çın” sesi yükseliyor. Mecnun o sesin etkisiyle çıldırıyor, gözyaşlarına boğuluyor, Allah’a binlerce kez şükrediyor…

Arkadaşları Mecnun’u anlamaktan uzak…Ağız birliği edip kızıyorlar Mecnun’a…”Leyla seni sevmiyor.” diyorlar.”Sevseydi hiç tasını boş koyar mıydı?” diyorlar…Aşka bulanmayan yüreklere bakıyor Mecnun ve ekliyor:

“Ne yani,beni de sizinle bir mi tutsaydı…”

…

Allah sevdiklerini kayırır, farklı tutar diğerlerinden…Bazen rahatlatıcı bazense zorlayıcı vesilelerle…Aşık bu iki vesilenin de hayırlı olduğunu bilir. Rahatlatıcı vesile zaten kolay gelir insana…Zorlayıcı olanlar ise görmeyi bilenlere kolaydır ancak…Dünyadaki imtihanlar ki sonsuz hayatta dereceleri yükseltmek adına…Allah’ın kayırdığı kullardan oluruz İnşallah…

Muhakkak Ki Aşkı Ancak Aşıklar Bilir...
Aşıklardan Olmak Dileğiyle…

GÜZELLiKLERi PAYLASMAK ADINA "ALINTI"