ANNEMANNEM Bir kadın tanıdım, O/nu tanıdığımda ben henüz doğmamıştım; iki bölük örülmüş, upuzun saçlar, diline değilde gönlüne saklanmış masallar anlatırdı çocuklarına. Daha sütü kesilmeden kaybettiği Nursel/ini, Gürsel/ini anlatırdı, anlatmakla yetinmez, tırnaklarıyla yaptığı oyuncak misali mezarlarını gösterirdi, çocuklarına. Sekiz çocuk, bir koca ve koca bir hayat vardı karşısında. Kızlarım okusun diye dikilmiş kocasının karşısına; /okuyacaksın,başın dik duracak ve arkana bakmayacaksın/ derken koynunda sakladığı imzasını-mührünü kocasına, değilde O/nu okutmamış bütün dünyaya fırlatmıştı sanki. Başı dik bedeni; yeğenine sıkılan kurşunun , çocuğuna atılan tokatın,sıtma ilacı vermeyen doktorun, haksızlığın karşısında durdu hep. Hep başı dik. Elleri çalışkan; dikiş diker,tarla sürer,ekin biçer otobüsün çarptığı atını diker, çalışkan, nasırlı elleri. Elleri eğik. Başı dik. Yüreği büüyük bir kadın. O kadın, benim annemmm.. 16 0cak 2013 Havva Kılıç |
71 SENE GEÇTİ.
BEN HATIRLAMAM ANNEMİ.
ANNE SÖZÜ DUYDUĞUM AN AĞLAMAK GELİR İÇİMDE.
Gönlüne sağlık.
Kutlarım.
Selamlar..